Вэдийн ашрам буюу амьдралын дөрвөн үе

Кришна Мандир төв. Ням гарагийн лекц. 2020-10-25 (Хэсэг 1)

Вэдэд дөрвөн ашрам буюу амьдралын үе байдаг. Брахмачарйа, грихастха, ванапрастха, саннйаса.

Брахмачарйа. Шууд орчуулга нь Брахманд хүрэх замд яваа гэсэн утгатай. Амьдралын хамгийн эхний шат. Ганц бие, бэлгийн амьдралгүй, багшдаа биеэр үйлчилж, суралцах шавь үе. Уламжлал ёсоор 25 нас хүртэл үргэлжилдэг.

Грихастха. Гэр бүлийн амьдралын үе. Ажил хийж, гэр бүл, үр хүүхэдтэй болж, тэднийг зөв замаар хүмүүжүүлж, гэр бүлийн хариуцлага үүрэх үе. Бусад ашрамд байгаа хүмүүсийг тэтгэж, өргөл өргөх мөн үүрэгтэй. (25-50 нас)

Bанапрастха. Шууд орчуулга нь ойд амьдрагч гэсэн утгатай. Материаллаг ажил, амьдралаас татгалзах үе. Дараачийн үедээ үүрэг хариуцлагаа шилжүүлэн өгч, зөвхөн зөвлөгөө өгч, аажим аажмаар тоост ертөнцийн үйл хэргээс огоорох үе. (50-75 нас)

Саннйаса. Огоорлын үе. (75-100 нас)

Бид нэг амьдралын үеэ хариуцлагатайгаар дуусгаад, дараачийн амьдралын үе рүүгээ шилжих хэрэгтэй. Тэрнээс биш нэг ашрамдаа бүтэлгүйтээд өөр ашрам руу шилжих ёсгүй. Жишээ нь, брахмачарйа ашрамдаа бүтэлгүйтээд, за би ер нь брахмачари байж чадахгүй юм байна, ерөөсөө грихастха болъё. Гэр бүлтэй болчхоод гэр бүлтэй байна гэдэг чинь ядаргаатай юм байна, ерөөсөө огооръё. Энэ бол буруу. Хариуцлагатай грихастха л, хариуцлагатай саннйаса болдог. Гэр бүлтэй байхдаа хариуцлагатай байж чадаагүй бол, ванапрастха эсвэл саннйаса болоод хариуцлагатай байх нь юу л бол. Нэг ашрамаа ёс төртэйгөөр дуусгаад дараачийн ашрам руугаа шилжих хэрэгтэй.

Хүүхэдгүй гэр бүлийг элсэн цөлтэй зүйрлэдэг. Хоосон, уйтгартай. Гэр бүлийн амьдралаар амьдарч байх үедээ цөөн хэдэн хүүхэдтэй болох хэрэгтэй. Олон хүүхэдтэй болохыг хорьдоггүй л дээ. Гэхдээ олон хүүхэдтэй, их эд хөрөнгөтэй байвал тэдэндээ санаа зовсоор, татагдсаар байгаад амьдралын үндсэн зорилго болох бурханлаг амьдралдаа зарцуулах цаг олдохгүй.

Вэдийн ашрамын систем нь аажим аажмаар огоорч Бурханд хүрэх байдлаар маш системтэй зохион байгуулагдсан байдаг. Энэ дөрвөн ашрамаас зөвхөн грихастха үед л тодорхой зохицуулалттай бэлгийн амьдралыг зөвшөөрдөг. Бусад үед бэлгийн амьдрал хориотой.

Хэрэв материаллаг ертөнцөөс ангижрахыг хүсэж байвал, үүнд татагдах татагдлаа аль болох багасгаж тэг болгох хэрэгтэй. Эс бөгөөс дахин төрөх ёстой болно. Магадгүй хүний биед, адгуусны биед, сахиусан тэнгэрийн биед ч төрж болно. Гэхдээ л дахиж төрнө.

Тиймээс гриха-кшэтра-сута-апта-виттаир. (ШБ 5.5.8) (Гэр орон, газар, үр хүүхэд, хамаатан садан найз нөхөд, эд хөрөнгө) Энэ бүгдийг аль болох багасгах хэрэгтэй. Орчин үеийн нийгэм энэ бүгдийг ихэсгэх хүсэлтэй байдаг, харин вэдийн зарчим бол багасгах. Багасгах хэрэгтэй ч бид өөр оногдсон үүргээ умартаж болохгүй. Гэхдээ татагдалгүй байх нь маш чухал. Эергээр ч, сөргөөр ч ямар нэгэн байдлаар татагдаад ирвэл бид үүнийхээ үйлийн үрд ороогддог. Татагдалгүй үүргээ биелүүлж байвал бид ямар нэгэн үйлийн үр хураадаггүй. Үүнийг карма йога гэж нэрлэдэг.

Кришна энэ шүлэгт “Би бол шашны ёсноос гажуудаагүй бэлгийн амьдрал” гэж айлдаж байна. Бид бэлгийн амьдралыг багасгах хэрэгтэй ч, мөн үүнийг ашиглаж Бурханд үйлчилж болно. Тэр бол хүүхдээ бурханлаг байдлаар төрүүлж, өсгөх. Хүүхэд бол Бурханаас өгсөн бэлэг, Түүнийг өгсөн бэлгийг бид хариуцлагатай хайрлаж, хамгаалах үүрэгтэй. Энэ бол хүүхэд бүрд хамаатай, хүсээгүй хүүхэд олсон байсан ч, үүнийг Бурханаас өгсөн бэлэг гэж хүлээн авах хэрэгтэй, үнэхээр тийм л байдаг.

Хүүхэд асрах бол үйлчлэл, бүтэн цагийн үйлчлэл. Заримдаа үүнийг шүтээнд биечилж үйлчлэхээс илүү гэж үздэг. Энэ талаар Шрила Прабхупада шавь нартаа захиж хэлсэн байдаг. Тиймээс сүмдээ, шүтээнд биечилж үйлчлэхийн тулд үр хүүхдээ умартаж болохгүй. Бурхан өөрт нь биечилж үйлчилснээс илүү, чин бишрэлтнүүдэд нь үйлчилж байвал илүү таалдаг. Цэвэр чин бишрэлтэн хүн өөрөөсөө бусдыг чин бишрэлтэн, өөрөөсөө илүү гэж үздэг. Үүнд хүүхдүүд нь ч гэсэн багтана. Хүүхдүүдээ Бурхан чин бишрэлтэн гэж үзэж тэдэнд үйлчлэх хэрэгтэй.

Грихастха үеийн дараа ванапрастха байдаг. Хүн болгон саннйаса үеийг туулах боломжгүй ч, хүн бүр ванапрастха болох ёстой. Үүнийг бүр эртнээс төлөвлөж байх хэрэгтэй, тэрнээс биш 50, 60 хүрснийхээ дараа бодож эхэлдэг асуудал биш.

Тавин нас гэдэг бол үхэл гээч зүйл аль хэдийн бидний зүг чиглээд ирж байдаг үе. Энэ бол бүх хариуцлага, эд хөрөнгөө дараачийн үедээ өвлүүлж үлдээгээд өөрийгөө боддог үе, үхэлд бэлддэг үе. Тэрнээс биш улс төрийн амбиц хөөж, шинэ амьдрал зохиож, шинэ бизнес эхлүүлдэг цаг биш. Ач гучаа харж, хурим найр хэсэж, үр хүүхдүүдийнхээ амьдралд хошуу дүрдэг үе бүүр ч биш. Тэр цаг аль хэдийн өнгөрсөн, өөрсдөд нь даатга, амиа бод.

Ванапрастха гэдэг нь ойд амьдрагч гэсэн үг. Вэдийн цаг үед үнэхээр л ойд очиж амьдрахаар явдаг байсан. Панду хараалгасныхаа дараа хаан ширээгээ ахдаа өвлүүлж, хоёр эхнэртэйгээ хамт ойд амьдрахаар явдаг. Пандуг биеэ орхисны дараа, Сатйавати хүү Вйасагийн зөвлөсний дагуу Пандугийн ээж Амбаликаг дагуулан ой руу явдаг. Курукшэтрагийн дайны дараа, Видурын зөвлөснөөр Дхритараштра хүртэл ой руу явдаг, эхнэр нь мөн цуг явдаг. Тэндээ бясалгаж, үлдсэн цаг хугацаагаа үхэлдээ бэлдэж өнгөрөөдөг.

Үхэл ойртчихоод байхад бид зөөлөн ор, дулаан хөнжилдөө шигдээд байж болохгүй. Энэ бол үлдсэн багахан цаг хугацаагаа чин бишрэлийн үйлчлэл бүрэн зарцуулах үе. Ажил, амьдралтай үед ном унших ч зав гардаггүй, энэ бол Шрила Прабхупадын бидэнд үлдээсэн номуудыг анхааралтай унших үе. Чин бишрэлтнүүдэд хариу нэхэлгүй үйлчилж, мантрагаа анхааралтайгаар үргэлж уншиж байх үе.

Эхнэр нөхөр хоёр ижил зорилготой бол хамтдаа энэ үеийг туулж болдог. Гэхдээ бэлгийн амьдрал байх ёсгүй.